"Het album 'Hello, I Must Be Going' van Phil Collins is een muzikaal meesterwerk dat in 1982 uitkwam. Deze plaat bevat een reeks tracks die niet alleen de rauwe emotie en de gepolijste sophisticatie van Phil Collins reflecteren, maar ook zijn evolutie als artiest.
Het album begint met "I Don't Care Anymore", een nummer dat duidelijk laat zien hoe verrekt hij was van de populaire hits van zijn voorgangers, zoals Billy Joel's "The Nylon Curtain" en Donald Fagen's "The Nightfly". Hiermee toont hij dat hij klaar was voor een nieuwe fase in zijn carrière.
Opvallend is dat het album oorspronkelijk niet bedoeld was als gewone popalbum; het was meer een reflectie op de tijd waarin hij leefde en werkte. Tracks als "Thru These Walls" en "Why Can't It Wait 'Til Morning" laten zien hoezeer hij geïnspireerd werd door de omgeving waarin hij werkte en woonde.
De samenwerkingen op het album, zoals met andere prominenten van die tijd, hebben bijgedragen aan de culturele impact van het album. Het is niet alleen een persoonlijk project, maar ook een weerspiegeling van de muzikale dynamiek van de jaren '80.
Phil Collins' uitspraak dat hij zich nooit heeft gerealiseerd dat hij de zanger van Genesis zou worden, geeft een interessante anekdote over hoe hij tot deze rol kwam. In zijn documentaire 'Phil Collins: Drummer First' vertelt hij over zijn overgang van drummer naar leadzanger en hoe hij zich hierbij bekommerd heeft.
De ontvangst van het album was enorm positief. Toen de plaat uitkwam, stond hij al op de toppen van zijn kracht als drummer en songwriter. Hij had zijn muzikale stijl perfect getimed voor de tijdsgeest van de vroege jaren '80.
Wat 'Hello, I Must Be Going' zo uniek maakt is dat het meer dan alleen een album is; het is een tijdgeestcapsule die terugkeert naar de momenten waarop muziek in elke hoek van de wereld leefde. Met zijn dynamische arrangementen en prachtige productie, blijft dit album tot op de dag vandaag onmisbaar voor elk genreverzamelaar."
