Emanuel Feuermann (1902-1942) was een van de meest bewonderde cellisten van de eerste helft van de 20e eeuw. Geboren in Kolomea, nu in Oekraïne, maar toen deel van het Oostenrijk-Hongarije, groeide Feuermann op in een muzikaal gezin. Zijn vader, Maier Feuermann, was een lokaal violist en cellist. Emanuel toonde al op jonge leeftijd zijn uitzonderlijke talent en maakte zijn orkestdebuut in 1914 in de Wiener Musikverein.
Feuermann's carrière was kort maar meteoorachtig. Hij studeerde aan het Conservatorium van Keulen en werd later docent aan de Berliner Hochschule für Musik. In 1938 vluchtte hij voor de nazi's naar de Verenigde Staten, waar hij lesgaf aan het Curtis Institute of Music in Philadelphia. Zijn speelstijl, gekenmerkt door een snelle vibrato en frequente gebruik van glissandi, inspireerde generaties cellisten. Collega's zoals Pablo Casals en Artur Rubinstein preesden zijn virtuositeit en kunstzinnigheid.
Feuermann's vroegtijdige dood in 1942, op slechts 39-jarige leeftijd, kwam als een schok voor de muziekwereld. Zijn nalatenschap leeft voort in zijn opnames en in de internationale cello-wedstrijd die in zijn naam wordt gehouden. Emanuel Feuermann blijft een inspiratiebron voor cellisten over de hele wereld.