Dehumanizer

"Dehumanizer" is het elfde studioalbum van de Britse heavy metal band Black Sabbath, uitgebracht op 22 juni 1992. Het album werd geproduceerd door Rick Rubin en Jim Scott, en markt een terugkeer naar de band met Ronnie James Dio na zijn periode bij Heaven & Hell.

Het album is gekenmerkt door een mix van de klassieke Sabbath-sound en de meer melodieuze elementen die Dio aanbracht. Tracks zoals "Computer God," "After All (The Dead)," "TV Crimes," en "Master Of Insanity" tonen de band's vermogen om nog steeds een sterke, donkere kant van de muziek te presenteren, terwijl ook nummers als "Letters From Earth" en "Time Machine" laten zien dat ze niet waren vergeten hoe je een verhaal vertelt via gitaar- en drumwerk.

Het album ontving gemengde reacties toen het uitkwam. Een belangrijk punt was de tijd waarop het uitkwam: de grunge-beweging begon op dat moment grootschalig aan de opkomst, waardoor Black Sabbath's terugkeer naar hun oude stijl als "dinosaurisch" werd beschreven door sommigen. Drummer Vinnie Appice heeft in interviews genoemd hoe moeilijk het was om weer terrein te winnen in een muzikale landschap dat was veranderd sinds hun gloriedagen in de jaren '80.

Ondanks deze uitdagingen, bleek Dehumanizer toch een sterk album te zijn. De live-optredens van het album, zoals de tracks opgenomen in Tampa, FL, in 1992, laten zien dat de band nog steeds een krachtige live-act was. Deze tracks, zoals "Children of the Sea," "Die Young," en "Neon Knights," blijven tot vandaag een geliefd onderdeel van het live-repertoire van de band.

De samenwerking tussen Dio en Black Sabbath bracht een nieuw niveau aan creativiteit en passie naar voren, wat zowel in de studio als op het podium duidelijk was. Dit hield echter ook in dat er spanningen waren binnen de band. Na het uitbrengen van Dehumanizer beleefde de band een periode van interne strijd, wat uiteindelijk leidde tot Diós vertrek wanneer hij zich niet wilde mengen in Ozzy's retirement party en daarmee de band verliet.

Tegenwoordig wordt Dehumanizer gevierd voor zijn unieke combinatie van oude en nieuwe invloeden. Het album sluit een benijdenswaardige periode in de geschiedenis van Black Sabbath af, een tijd die niet alleen technisch maar ook emotioneel hoogtepunt was in hun carrière.