Ain't But The One Way

Ain't But The One Way is het tiende en laatste studioalbum van Sly en de Family Stone, uitgebracht door Warner Bros. Records in 1982. Dit album begon als een collaboratief project tussen Sly Stone en George Clinton, een vervolg op Stones optreden op het Funkadelic-album The Electric Spanking of War Babies uit 1981.

Het album bevat negen nummers, waaronder de funky jams "L.O.V.I.N.U." en "One Way", evenals de offbeat ballad "Ha Ha, Hee Hee" en de throwback rocker "Hobo Ken". De plaat heeft een unieke sound, die soms wordt omschreven als "Prince-achtig" en is een must voor fans van Sly en de Family Stone.

Het album werd oorspronkelijk uitgebracht in 1982, maar werd later heruitgegeven in 1983 met een andere titel en een coverfoto van Sly Stone die over een hek springt in camouflagebroek. De productie van het album werd overgenomen door Stewart Levine, die het project redde en completeerde.

Ain't But The One Way is een fascinerend album dat een breed scala aan stijlen en invloeden laat horen, van funk en soul tot rock en motown. Het is een testament van de creativiteit en innovatie van Sly Stone en de Family Stone, en een must voor iedereen die van hun muziek houdt. Met een speelduur van 34 minuten is dit album een korte maar krachtige luisterervaring die je zal doen bewegen en genieten van de muziek van Sly en de Family Stone.