A Quick One is het tweede studioalbum van de Britse rockband The Who, uitgebracht op 9 december 1966. Dit album is een overzicht van de band in hun vroege periode, waarop ze nog niet geheel waren geïnstitutionaliseerd als een inspirerende en invloedrijke groep.
Het album zet zich af tegen de populaire muziek van die tijd met zijn experimentele en avant-garde elementen. Tracks zoals "Happy Jack" en "Run Run Run" laten zien hoe de band al een unieke stijl ontwikkelt die later zou worden gekenmerkt door Pete Townshend's complexe composities en de explosieve energie van de live-optredens van Keith Moon.
In 1966 was The Who net klaar met hun derde single, "Substitute," toen ze begonnen aan het werk voor dit album. De tracks op A Quick One werden vaak gesplitst in A- en B-kanten van singles, wat leidt tot een gevarieerde tracklist. Nummers als "Boris The Spider" en "I Need You" laten zien hoe de band verder evolueert in hun songwriting en arrangementen.
Het album kreeg minder aandacht in vergelijking met latere albums van The Who, maar de meeste nummers blijven interessant door hun rauwe, onafgeronde charme. De akoestische versie van “Happy Jack” staat hierbij apart, die een rustiger, meer intiem kader biedt voor deze beroemde song.
Het album is onderdeel van de stappen die The Who ging zetten om de grenzen van rockmuziek te verleggen. Hoewel A Quick One niet zo'n grote commerciële success had als latere albums zoals Tommy, Who’s Next, of Quadrophenia, is het een essentieel deel van hun discografie en een belangrijke stap in hun evolutie tot één van de invloedrijkste rockbands aller tijden.
Pete Townshend's songwriting op dit album begint al kenmerken te vertonen die later typerend zouden zijn voor The Who: complexe thema's, poëtische teksten, en een mengeling van melodieuze riffen en experimentele geluiden. Ook de bandleden zelf hebben invloed gehad op de tracklist: Keith Moon's eerste eigen compositie, "I Need You," is opgenomen voor dit album en laat zien hoe de drummer zijn eigen stempel wilde drukken op de muziek van The Who.
Het album werd succesvol ontvangen door critici en fans, hoewel het nooit tot de absolute top van hun catalogus behoorde. Toch zorgt A Quick One ervoor dat we ons bewust zijn van de prille beginjaren van één van de meest iconische bands in rockgeschiedenis.
